Του χρόνου η διαδρομή δάκρυα ποτισμένη κι αίμα.
Μάτια μυριάδες θρηνούν ακόμα σκοτωμένους
κι άλλα τόσα θαμπά μετράνε σακατεμένους
κι είναι κι αυτά που αγνοημένους ακόμα περιμένουν.
Βαρύς ο ίσκιος σου τη μοίρα μου ορίζει
τείχος του East και του West
ως πότε θα διχάζεις τους κόσμους μου;
Γκρεμίστηκαν στη λήθη οι στεναγμοί μου
καθώς ορθώνονται τα πέτρινά σου στήθη
σ' όλη τη γη μου σήμερα
για ν' αντιμάχονται θαρρώ
από τη μια μεριά η Ανατολή κι από την άλλη η Δύση
στον αδυσώπητο αγώνα τους, ποια θα επικρατήσει.
Του χρόνου η διαδρομή δάκρυα ποτισμένη κι αίμα.
Νότα Κυμοθόη, Γερμανία 1979, Βερολίνο
(Είναι από το βιβλίο μου Δίψα και Σιωπή, εκδόσεις Διογένης 1992)
Το αναρτώ σήμερα με αφορμή την επέτειο για το γκρέμισμα του τείχους αυτού, της ντροπής, στις 9/11/1989
